วัดจำปาตั้งอยู่บนสันทรายขนาดเล็กนอกตัวเมืองไชยาไปทางทิศตะวันออก ไม่ปรากฏหลักฐานการสร้างวัด แต่เชื่อว่าเป็นวัดสำคัญมาแต่โบราณ เนื่องจากชาวไชยามีสำนวนเรียกขานกันโดยทั่วไป ประกอบกับศิลปกรรมภายในวัดมีความเก่าแก่ถึงสมัยอยุธยา และยังได้พบศิลาจารึกระบุปี พ.ศ.2319สมัยกรุงธนบุรี กล่าวถึงการไปขนเอาหินจากเขาโพมาสลักเป็นพระพุทธรูป แสดงว่าวัดจำปานี้มีมาอยู่ก่อนแล้ว ปัจจุบันศิลาจารึกหลักนี้ถูกเคลื่อนย้ายไปไว้ที่วัดสมุหนิมิต

สิ่งที่น่าสนใจ

1.อุโบสถเก่า เป็นอาคารเครื่องไม้ก่อฐานยกสูงเล็กน้อย ทรวดทรงเตี้ยแจ้หลังคาลาดต่ำซึ่งน่าจะเป็นลักษณะพื้นถิ่นของภาคใต้ที่มีอากาศร้อนชื้นและฝนตกชุก ชายคาสี่ด้านเอนลาดเข้าหากันซ้อนสามชั้น รองรับหลังคาทรงจั่วขนาดเล็กด้านบนซึ่งมีมุขประเจิดออกทั้งสองด้านทั้งหน้าและหลัง เครื่องลำยองประกอบด้วยช่อฟ้า ใบระกาและหางหงส์ประดับอย่างประเพณี แต่ก็คงซ่อมเปลี่ยนต่อเนื่องมาไม่น้อยรวมทั้งในสมัยปัจจุบันเนื่องจากเป็นเครื่องไม้ หน้าบันของมุขประเจิดมีขนาดเล็กสลักไม้เป็นลายช่อดอกออกก้าน (ก้านต่อดอก) แบ่งครึ่งมีลวดลายก้านขดสองฝั่งเรียงกัน อันเป็นระเบียบลายแบบสมัยอยุธยาตอนปลาย

2.พระพุทธรูปประธานภายในอุโบสถเก่าวัดจำปา มีขนาดใหญ่ ปางมารวิชัย พระพักตร์แป้น เม็ดพระศกเล็ก ชายสังฆาฏิเป็นแผ่นยาวปลายแฉก ภาพรวมเป็นพระพุทธรูปศิลปะอยุธยาสกุลช่างไชยา ราวพุทธศตวรรษที่ 20-21สังเกตที่พระหัตถ์ซ้ายวางบนพระเพลามีความเรียวยาวเกินจริงซึ่งแสดงลักษณะพื้นถิ่นชัดเจน

3.เจดีย์ราย หรือ “บัว” บรรจุอัฐิ ตั้งอยู่ด้านหลังอุโบสถเก่ารวมกันเป็นหมู่ มีการสร้างหลังคาคลุมแสดงถึงความสำคัญในฐานะที่บรรจุอัฐิของพระสงฆ์สำคัญ เช่น อดีตเจ้าอาวาส รูปแบบโดยรวมประกอบด้วยฐานสิงห์ในผังย่อมุมเป็นฐานล่างสุดและลดหลั่นขึ้นไปรองรับส่วนยอดที่มักทำเป็นทรงดอกบัวตูมอันเป็นที่มาของคำว่าบัวซึ่งหมายถึงเจดีย์ที่ใช้บรรจุอัฐิในภาษาถิ่นใต้ ซึ่งเชื่อว่ามีรูปแบบคลี่คลายมาจากเจดีย์ทรงเครื่องในศิลปะอยุธยาตอนปลายถึงรัตนโกสินทร์

การเดินทาง

ออกเดินทางจากแยกเข้า อ.ไชยา ผ่านวัดพระบรมธาตุไชยาวรวิหาร ใช้ถนนทางหลวงชนบท สฎ.4171 ไปยัง หมู่ 5 ต.ทุ่ง

ช่วงเวลา ฤดูกาลที่เหมาะสมแก่การท่องเที่ยว 

สามารถท่องเที่ยวได้ทุกฤดูกาล เวลา 07.00-18.00 น.